Στο Ρεύμα του Ηλίου-Ταξίμ

 

Το Ταξίμ, (1972), για βιολοντσέλλο και πιάνο, είναι έργο της προς το τέλος Παρισινής μου διαμονής και περιόδου. Είναι από τα έργα που προαναγγέλλουν η υπαινίσσονται τη στροφή της μουσικής μου γραφής, έτσι όπως αυτή θα διαμορφωθεί, με την επιστροφή μου, (τέλος 1975), στην Ελλάδα. Από τα πολλά, αναφέρω μόνο ότι στο τελευταίο μέρος το τσέλλο χρησιμοποιείται σαν ανατολίτικο έγχορδο. Ο εκτελεστής, παίζει ίδιος σκοινοβάτης τη μελωδία στη μια χορδή, ενώ ταυτοχρόνως η άλλη του χρησιμεύει ως ισοκράτης.

Το μέρος αυτό είναι η γενεσιουργός μήτρα, απ’ την οποία και δια μέσου ποικίλων διεργασιών, της μουσικής γραφής, γεννιέται το υπόλοιπο έργο.Τα πράγματα δεν έχουν στην ουσία μπρος και πίσω, πάνω ή κάτω…
Έτσι λοιπόν, κι αντίθετα με τα ισχύοντα, η μήτρα του έργου αντί να εκτεθεί ως εναρκτήριο μέρος, παίρνει τη θέση επιλόγου ώστε να διατηρηθεί καλύτερα στη μνήμη μας.

Η σουίτα Στο ρεύμα του Ήλιου για πιάνο η άλλους οργανικούς συνδυασμούς γράφτηκε για τα παιδιά. Έργο παιδευτικού περιεχομένου, που επιζητεί να μυήσει τους νεαρούς μαθητευομένους, στη μουσική πολυγλωσσία της εποχής μας. Οι άλλοι “οργανικοί συνδυασμοί” (υπόδειξη-παραίνεση στα σχόλια του δίσκου), σημαίνουν ότι, τόσο τα παιδιά όσο και oι δάσκαλοί τους, μπορούν να ενορχηστρώσουν οι ίδιοι κάποιο η κάποια κομμάτια της σουίτας, π.χ. για ντούο, τρίο, κουαρτέτο η άλλο σύνολο, ακόμη και για μικρή ορχήστρα. Είναι απολύτως ελεύθεροι να το πράξουν…