Χωρίς Σύνορα

 

Ο πατέρας χάθηκε, εκείνο το 1980, στις 21 του Γενάρη. Έφυγε, τη χρονιά που έγιναν σημαδιακά πράγματα για τη μετέπειτα μουσική μου πορεία. Δεν άκουσε το κλαρίνο του Μάνθου Χαλκιά στην Παπαδιά και τη Σαμαρίνα και δεν χάρηκε με το Βραβείο της Παραγγελιάς στη Θεσσαλονίκη. Μας έμεινε και των δυό, ένας καημός… Εγώ, χαμένος μέσα σε χαρά και λύπη, κουβαλώντας τρεισήμισι δεκαετίες στην πλάτη μου, νιώθω ακόμη ανένταχτος παρά τα τέσσερα και κάτι χρόνια, της εκ Παρισίων επιστροφής μου.

Από την αρχή κιόλας, με κάλεσμα του Μάνου Χατζιδάκι, θητεύω στο κρατικό ραδιόφωνο. Κι εκεί, στο Δεύτερο Πρόγραμμα, (1976), η Σοφία Μιχαλίτση, μου δίνει μισή ώρα την εβδομάδα, για την παραγωγή πρωτότυπης μουσικής.

Έτσι, γεννιέται ένα εξαμελές γκρούπ, (Το συγκρότημα του Β΄Προγράμματος), με το οποίο, επί δύο σχεδόν έτη ηχογραφούμε, πειραματιζόμαστε, αναζητούμε τέλος ένα φιούζιον γλωσσάρι, ενώ οι μουσικές μας μεταδίδονται ανελλιπώς, κάθε εβδομάδα. Το 1978, το γκρούπ δεν υπάρχει. Όμως, εγώ αναζητώ λύση δισκογραφική, μαντεύοντας, ότι έφτασεν η ώρα. Και γύρω στο 1979, απευθύνομαι στο Γιώργο Πετσίλα, διευθυντή τότε, της ΕΜΙΑΛ. Ξέρω, ότι ως μουσικός κι εκείνος, κι έχοντας ζήσει χρόνια έξω, γνώριζε το που πήγαιναν τα αισθητικά ρεύματα της εποχής, κι έτσι μπορούσε να εκτιμήσει και τις δικές μου παράλληλες αναζητήσεις.

Ο Γιώργος, με χαρά και πλήρη διαίσθηση, μας άνοιξε διάπλατα τα Studios της Columbia και σε λίγο το Χωρίς Σύνορα κυκλοφορούσε. Κυκλοφορούσε ως εναλλακτική πρόταση, όχι με καθυστέρηση, αλλά στο ίδιο τρένο με το διεθνές καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της εποχής, όπως επίσης και χάριν στο μεράκι και την ολόψυχη συμμετοχή μιας πλειάδας εξαίρετων μουσικών, (οι περισσότεροι προέρχονταν από το Συγκρότημα του Β΄ Προγράμματος), που με πλαισίωσαν με βαθιά εκτίμηση, φιλία και εμπιστοσύνη.

Πέρα από την όποια αξία της μουσικής του, το Χωρίς Σύνορα, πιστεύω, ότι είναι και μαρτυρία για μια ιδεολογία και στάση ζωής, η οποία, για τότε τουλάχιστον, υπήρξε και ήταν πρωτοφανέρωτη: μία δηλαδή, από κοινού, καλλιτεχνική έκφραση μουσικών, που νιώθουν αίφνης νάναι χρήσιμοι και ουσιαστικοί, δια μέσου της δουλειάς και των δυνατοτήτων τους. Κανείς βέβαια ως τότε, στο χώρο της δισκογραφίας, δεν είχε εκτιμήσει η δεν είχε αντιληφθεί, ότι εκείνοι ήθελαν να πράξουν μουσική χωρίς χρήματα, μόνο και μόνο για τη χαρά της τέχνης τους.

Σήμερα, μπορώ να πω, ότι το Χωρίς Σύνορα, ήταν σαν μια ανεξάρτητη παραγωγή, στο πλαίσιο μιας …μεγάλης εμπορικής εταιρείας.