Το Στίγμα

 

Δύο χρόνια αργότερα, υπήρξε η δεύτερη και τελευταία συνεργασία μου με τον Παύλο Τάσιο. Έκτοτε οι δρόμοι μας χώρισαν, έτσι απλά. Χαθήκαμε, ο καθείς στα δικά του και στις δικές του επιλογές. Κατά καιρούς, μου έλεγε, χρόνια μετά, για το πόσο δύσκολο πια του ήταν κάνει σινεμά…

Στο Στίγμα, τα πράγματα παρ’ ότι τραγικά, – (ένα νέο ζευγάρι φέρνει στον κόσμο παιδί με το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας)- δεν φτάνουν την καυτή φόρτιση της Παραγγελιάς. Είναι ένα δράμα πιο σιωπηλό, πιο κρυμμένο και λιγότερο εξωστρεφές, στην όλη πορεία του. Φέρει τις απαραίτητες εξάρσεις, όμως παραμένει κρυφό, υπακούοντας στις νόρμες μιας κοινωνικής, ανομολόγητης συνθήκης.

Βλέπετε εκείνη την εποχή δεν είχαμε φτάσει στο σημερινό ακατονόμαστο χλευασμό ανάλογων κοινωνικών προβλημάτων δια των ρηάλιτυ σόου, κι ο σκηνοθέτης της εποχής ήθελε νά ναι δημιουργός. Η μουσική, ακολουθεί πιστά τη δραματουργική εξέλιξη της ταινίας, σκιάζοντας την κατά περίπτωση συγκινησιακή φόρτιση σκηνών και εικόνων, αρθρώνοντας ένα ομοιογενές ύφος που – όπως και η ταινία – ακόμη και στις εξάρσεις του, διατηρεί την δραματικότητα του μέσα από σιωπηλούς και χαμηλούς τόνους.

Πρώτη έκδοση 1982